Het nieuwe verbond Ds. K.F. Visser
20-03-2016 | Palmzondag
Lezing(en): Hebreeen10: 5-10 en Lucas 19: 29-40
Gemeente van Christus,
In de Hebreeënbrief wordt het allemaal nogal zwart-wit voorgesteld. Om vooral duidelijk te zijn. Het oude verbond is voorbij. De oude afspraken zijn geheel vernieuwd. Was het vroeger zo dat God werd geëerd door offers te brengen – er moesten dieren voor worden geslacht – nu onder het beding van Christus is dat niet meer nodig. Hij is de offergave geworden. Hij kwam om de wil van God te doen. En door Zijn offer zijn wij voorgoed geheiligd. Wij mogen recht voor God staan. Wat Christus deed, is genoeg. Wij hoeven dat alleen maar te aanvaarden, dankbaar te aanvaarden.
Het offer dat Jezus brengt met Zijn leven, heeft de oude offerpraktijk overtroffen. Er valt niets meer af te kopen met geld of extra goede werken. Jij hoort erbij en je hoeft er niks voor te doen. Je kunt er niet eens wat voor doen. Het is voor ons gedaan.
Dat is lastig, want wij zijn wel erg van ‘voor wat hoort wat’. Kun je de hemel verdienen, door alleen maar te geloven dat Christus de toegang voor ons heeft ontsloten? Blijkbaar is dat wat de Hebreeënbrief ons voorhoudt. Jezus Christus doet het en Hij doet het voor ons en wij kunnen er alleen maar ja en amen op zeggen en dankbaar van gaan leven. Dat is lastig, want we zijn nogal doenerig. Of ook, omdat wij zo enorm ons best doen, weten we wel heel veel mensen die zich lang niet zo inspannen, dus die zullen er wel niet komen. Is dat niet vaak ons weegschaalmodel: Wie legt het meeste gewicht in de schaal en we denken niet graag te min over onszelf?
Voelt u, daar heeft Jezus Christus met dat unieke offer van Zijn leven een einde aan gemaakt. Aan die berekening, aan die scheidslijnen ook, aan het wij tegenover zij.
Het enige dat ons te doen staat, is meelopen in die vrolijke optocht, waarmee die nieuwe orde wordt ingeluid. Vrolijk, een feestvierende menigte, omdat het uit is met de macht, met het ellebogenwerk, met de zelfverheffing, met ons verdienmodel.
De stoet waar we bij mogen aansluiten, is een sjofele bedoening, kwetsbaar; een groepje alternatievelingen, die geloven dat liefde de wereld redden zal. De liefde van God, zoals Jezus die ten einde toe heeft voorgeleefd.
Hoe kijken wij naar die intocht? Naar die stoet van mensen, die Jeruzalem binnentrekt? Horen wij daarbij? Willen we dat? Zijn wij er echt van overtuigd dat hier de Koning rijdt, dat Zijn vrede ons genezen zal? Of is dit zo’n dwaas verhaal, dat het niet gek is dat steeds minder mensen bij een christelijke kerk willen horen, zoals we deze week uit het nieuws konden vernemen?
Stel, er was een cameraploeg geweest en een interviewster. Komende donderdag bij The Passion gaat het er vast zo toe. Er wordt even geschakeld naar de stoet die optrekt door de straten van Amersfoort en aan de mensen die staan te kijken of actief het kruis dragen wordt gevraagd waarom zij hier zijn….
Stel, dat dit toen ook zo was, bij die intocht in Jeruzalem….
‘Komt u voor Jezus’?’, vraagt de interviewster aan een man van middelbare leeftijd. ‘Nou en of! Hij is de wonderdoener, een man die zieken beter maakt. Ik hoorde dat Hij de broer van de man van een kennis van mijn zus genezen heeft. Moet wel wat zijn met die man!‘
‘En u beide? U hebt er al een flinke tocht voor ondernomen, zo te zien. Wie is Hij voor u?’ De ene man lacht: ‘Ja, ziet u wij komen uit Emmaüs en wij leven echt in de hoop dat Hij degene is die Israël bevrijden zal! Hij is precies de man op wie we wachten, waar we nu behoefte aan hebben! Als Hij straks de macht krijgt, zul je ‘es wat zien! Dan is het uit met die Romeinen hier en met al die graaiers en zakkenvullers! Hij gaat er korte metten mee maken!’
‘Goedenavond, mevrouw, ook u bent erbij. Komt u voor Jezus?’ ‘Ja, nou ja’, zegt de oude dame aarzelend. ‘ze zeggen zoveel moois over die rabbi en ik wil het ook allemaal wel geloven. Het zal wel waar wezen wat ze allemaal zeggen, maar eerlijk gezegd kan ik het zelf niet meer zo geloven. Er is teveel gebeurd in mijn leven. Ik ben leeg en moe’. ‘Maar toch bent u hier?’ ‘Ja, ach, kijk, je weet maar nooit…’.
‘En jij, waarom ben jij gekomen’, vraagt de interviewster aan een jong meisje. ‘Ja, nou weer ‘es wat anders. Eindelijk gebeurt er iets. Ze zeggen dat die man daar koning is. Nou ja, dat lijkt me stug. Maar een beetje reuring in de tent, is wel leuk voor de afwisseling. Maar koning, op die ezel zeker?! Nou dan moet je wel heel veel fantasie hebben om daar echt iets van te verwachten.’
‘En u, meneer, bent u misschien de verkeersregelaar hier? Hoe vindt het tot nu toe verlopen?’ ‘Nee, verkeersregelaar ben ik niet, maar ik houd wel een oogje in het zeil. Wij van de locale overheid, we gedogen deze dwaze optocht; voorlopig gaat het goed, maar daar moet het wel bij blijven. Ze roepen dat hier de nieuwe koning komt, nou sommigen denken dat misschien, maar voorlopig is het in mijn ogen een en al theater. Ik lig er nog niet wakker van.’
Wat zou u geantwoord hebben, als u erbij was geweest? Hoe kijken wij naar dit straattoneel? Dat beeld van die man op dat ezeltje?
Ja, wij weten door de eeuwen heen en van huis uit – toch althans de meesten van ons – dat het hier een voorbijgaand beeld is. Wij weten van Pasen en van verrijzenis, van glorie en overwinning – wij kunnen er niet meer achter terug denken. Wij zijn eraan gewend dat dit beeld van die Koning op zijn ezeltje juist een ijzersterk beeld is; we vertellen het jaar in jaar uit. Juist in al zijn kwetsbaarheid, schamel en kinderlijk haast, is dit het beeld waar wij van zijn gaan houden. We hoeven geen koning met een zwaarbewapend leger, met ruiters en paarden, oorlogstuig en kadaverdiscipline. Geef ons maar deze koning-knecht, deze milde dienaar, deze vredesapostel!
Of mag ik nog een stap verder gaan? Juist omdat we in de afgelopen week hoorden dat het niet goed gaat met de christelijke kerk in Nederland.
82 % van alle Nederlanders komt zelden of nooit meer in de met kerk.
Wereldwijd groeit de kerk, maar hier in ons land lijkt dat voorbij…
Ja, er is wel belangstelling voor alle mogelijke vormen van spiritualiteit, maar voor die specifieke vorm van de kerk voelen steeds minder mensen. Mensen willen wel geloven, maar nergens meer echt bij horen. Believing without belonging heet dat. En het geldt misschien wel vooral voor de jonge generatie. Geloven, zonder ergens bij te horen. Gevolg van ons individualisme zeer waarschijnlijk. Geloven, bij een christelijke kerk behoren, dat is niet meer cool. Dat is geen succesverhaal. Wie wil er nou horen bij een gemeenschap, die alsmaar kleiner wordt? Het pleit niet voor ons.
Maar in dit evangelie zie ik een geweldige tegenbeweging. Wij zijn die man op dat ezeltje, als u begrijpt wat ik bedoel. Wij mogen ons juist met deze koning, die zijn intocht houdt, vereenzelvigen. Zijn heerschappij is een verborgen heerschappij!
Dat is geen succesverhaal. Bepaald niet. Het loopt vrijwel overal op stuk. Het slaat haast nergens op.
Hoezo vrede en genezing en rechtvaardigheid en vrijheid en liefde, het Koninkrijk van God? Daar moet je soms met een lantaarntje naar zoeken. Dat ligt niet voor het oprapen. Wie daar in gelooft, moet wel haast blind zijn voor wat er in de wereld gebeurt.
Ja, of toch niet dus. Die moet wel putten uit een machtige bron, een bron die diep verborgen ligt, maar wel zuiver water te drinken geeft. Wie moed houdt, wie durft geloven, wie vertrouwt op een gemeenschap, die heeft dat niet van zichzelf. Die put uit een bron van levend water. En daar hoeven geen camera’s bovenop te staan. Daar kunnen we niet meteen en alle dagen succesverhalen over vertellen. Dat is soms eerder een worsteling, een beproeving. Het vraagt juist uithoudingsvermogen. Het zijn vooral de kleine verhalen, waar we ons aan optrekken. De ervaringen die niet het journaal halen. Als iemand om vergeving vraagt en dat ontvangen mag. Als iemand na een moeizame periode weer een beetje kan lachen. Als iemand zich getroost voelt door oprechte belangstelling, zonder dat het leed wordt ontkend. Als iemand boodschappen doet voor iemand die dat even niet kan.
Als iemand zijn zegeningen weet te tellen, één voor één, omdat er zo vaak geen lawine aan heil te verwachten valt. Mosterdzaad, gist, graankorrels, kleine tekenen, eenvoudige woorden, gebaren, we zullen ons er in moeten trainen om daar oog voor te krijgen. Zo heeft Jezus ook niet alle blinden genezen, alle lammen weer laten lopen, alle doden opgewekt. Tekenen waren het. De klopsignalen dat de redding nabij is.
We zullen ons oog steeds weer moeten laten vallen op de kleine dingen, op zo iets simpels, zo iets van bijna niks als die man op z’n ezeltje daar afdalend van de olijfberg naar de oude stad Jeruzalem.
Ook toen haalden zeker 82 % van de mensen hun schouders op: het zal wel van voorbijgaande aard zijn! En kijk nou toch eens! Tot op vandaag blijft dit evangelie mij en ons aanspreken.
Gemeente, vorig jaar heb ik daar gestaan. Op de olijfberg. Wat mij het meest opviel en bijgebleven is, is dat de afstand zo gering is. Staande op de Olijfberg is het hemelsbreed misschien een paar honderd meter tot de oude stadsmuur. Een blik over het Kidrondal, dat nu toch vooral een drukke verkeersweg is.
Maar die blik blijft me bij. Van de Olijfberg afdalend in de richting van de tempel, op een ezel en een sukkeldrafje, dat is geen lange tocht geweest.
Daar hebben maar weinig mensen van gehoord, toen en daar; behalve dan dat stel dat er speciaal op af gekomen was. En Lucas maakt er zijn verhaal van en vult het aan met wat Jezus toen moet hebben gezegd, kijkend over de stad…. het is het vervolg van de lezing van vanmorgen.
Jezus ziet Jeruzalem voor zich liggen en huilt over het lot van de oude stad. Hij zegt: Had ook jij op deze dag maar geweten wat vrede kan brengen. Maar dat blijft verborgen voor je, ook nu… en, gemeente, is het na tweeduizend jaar veel anders?
Verborgen. Dat is het, en nog altijd. Ja, wij zijn voorgoed geheiligd door het offer dat Jezus brengt. De formele taal van de Hebreeënbrief geeft een passende omschrijving, maar in eenvoudige woorden wil dat nog niet zeggen, dat het Koninkrijk gekomen is. Ons gebed gaat door.
Uw Koninkrijk kome! Al kan dat nooit zonder het vervolg: Uw wil worde gedaan!
Gezegend Hij die komt als koning in de Naam van God de Heer. Ja, gezegend zal Hij wezen, voor nu voor na dezen, als Gods wil wordt gedaan.
Hij wil zijn koningsmacht verhullen, om nederig te vervullen wat God van Hem verwacht. Wat Hij deed is genoeg gedaan. Gezegend zullen we zijn als wij voortgaan in de naam van de Heer.
Amen. | 
